- LanguageAfrikaans Argentina Azərbaycanca
Bahasa Indonesia Brasil Brezhoneg
Català Česky Dansk
Deutsch Dhivehi English
English English Español
Esperanto Estonian Euskara
Finnish Français Français
Gaeilge Galego Hrvatski
Íslenska Italiano Latviešu
Lëtzebuergesch Lietuviu Magyar
Malay México Nederlands
Norsk bokmål Norwegian nynorsk Polski
Português Română Slovenšcina
Slovensky Srpski Svenska
Tiếng Việt Türkçe Wolof
Ελληνικά Български Македонски
Монгол Русский Српски
Українська עברית العربية (مصر)
العربية العربية پارسی
कोंकणी বাংলা ગુજરાતી
தமிழ் ಕನ್ನಡ ภาษาไทย
ქართული ខ្មែរ 中文 (繁體)
中文 (香港) 日本語 简体中文
한국어
Home / Lezingen / Pamir Higway. Een witte vlek op de wereld kaart 5
Een witte vlek op de wereldkaart

Op zulke momenten zien we met eigen ogen hoe belangrijk de Yak hier is voor de mensen. Vlees, huid, melk, poep, alles van dit rund wordt gebruikt. Ons fietsgroepje krijgt iedere namiddag toestemming om de tenten op te zetten naast een yurt of “huis”. We mogen gebruikmaken van de primitieve, met yak poep gestookte, kachels van de bewoners om er ons eten op te bereiden. En als we willen, mogen we slapen op hun matten op de vloer. Kortom: gastvrijheid is hier de norm. Terwijl we over diverse passen in het Pamir gebergte rijden genieten we van een overweldigend mooie natuur. Regelmatig ervaren we het landschap zelfs als buitenaards. Af en toe passeren we een kudde yaks. Op sommige stukjes fietsen we, terwijl we de vele gaten proberen te omzeilen, over asfalt dat nog in de jaren zeventig door de Sovjets is aangelegd. Maar voor het merendeel van de route moeten we het doen met een grindweg vol keien, wasbord en zand. De natuur is hier de baas, maar tegelijkertijd ook buitengewoon mooi. Na de grensovergang bij Tadzjikistan fietsen we door een prachtig stuk niemandsland van 20 km naar de Kirgizische grens. Zodra we de grens gepasseerd zijn, verandert het landschap en verschijnen de eerste bloemen, al zijn de meeste inmiddels uitgebloeid. Het is tenslotte al eind augustus. Wel zien we hier en daar nog mooie geraniums, salvia’s, gentianen en andere bloemen. Onze tocht over de oude zijderoute, die ooit in de 13e eeuw ook bereisd werd door de Venetiaanse handelaar en avonturier Marco Polo en sinds die tijd op de meeste plekken onveranderd is gebleven, eindigt voor ons in de voormalige pleisterplaats Osh in Kirgizië. De foto’s die ik tijdens mijn presentatie laat zien geven een inkijk in het dagelijkse leven in Tadzjikistan en Kirgizistan. Twee oude Sovjetstaten die nog steeds worstelen met de verkregen zelfstandigheid na de val van de Sovjet-Unie. Maar ook twee van de armste landen ter wereld waar desondanks alles de gastvrijheid hoog in het vaandel staat.

Powered by Piwigo